Wilbert van den Bos: “Duurzaam beleid valt te vaak van de wagen”

Wilbert heeft een positieve blik op klimaatadaptatie, en dan in het bijzonder met oog op dijkversterkingen. “Dijkversterkingen zijn de core business van mijn afdeling Water & Omgeving. Het is een geweldig gebied waarin we de mogelijkheid hebben om verder te kijken dan alleen waterveiligheid. Zeker bij een integrale benadering van een gebied zijn de meekoppelkansen legio. Een project in de kopgroep is de Sterke Lekdijk, we verhogen daar niet alleen de waterveiligheid maar ontwikkelen ook ecologie en recreatie, terwijl we ook eerste stappen zetten in de ambitie om projecten als deze emissieloos uit te voeren. In 2030 willen we, volgens het Parijs-akkoord, immers 55% minder CO₂ uitstoten!” 

“Dat zijn prachtige projecten waarin we meerwaarde voor de samenleving creëren en bovendien goed omgaan met de omgeving, ons milieu en het Parijs-akkoord serieus nemen. Máár”, vervolgt Wilbert, “het is maar één voorbeeld vanuit de kopgroep terwijl het peloton aan projecten veel minder goede kaarten kan overleggen. De achterstand van het peloton op de kleine kopgroep wordt steeds groter, en dat kan niet de bedoeling zijn.”

Hoe is dat eigenlijk mogelijk? Waarom heeft niet elk dijkversterkingsproject volle focus op duurzaamheid en op klimaatdoelen? Wilbert: “De urgentie leeft best wel, ook bij opdrachtgevers. Iedereen weet best dat de klimaat- en biodiversiteitscrisis serieus is én we hebben richtlijnen zoals het kader emissieloos bouwen HWBP 2022 en de Roadmap Duurzame Dijkversterking, maar anderszijds hebben we ook het probleem van bemensing en financiën. Technisch personeel is moeilijk te vinden en geld voor meekoppelkansen is minder vanzelfsprekend dan het vroeger was. Onderaan de streep worden projecten en projectteams vaak afgerekend op soberheid; is de dijk op tijd veilig, is het budget niet overschreden? Je ziet gewoon dat de soberheid het wint van de mooie plannen. Hoe goed die mooie plannen ook zijn verankerd in beleid; onderstaan de streep zijn ze ‘ergens’ tijdens het project van de wagen gevallen.”

“Kortom: veel opdrachtgevers hebben moeite om hun eigen beleid toe te passen in projecten. Tijd en geld maken dat het nieuw ingezette beleid, met oog voor klimaatdoelen en duurzaamheid, wordt geslachtofferd. Het is een harde realiteit. Een realiteit temidden van een beroepsgroep die écht de beste intenties heeft en grote waarde hecht aan de voorbeelden uit de kopgroep.” 

Wilbert maak zich enerzijds zorgen, maar ziet ook mogelijkheden. “Tuurlijk, we hebben harde deadlines uit het Parijs-akkoord. Onder druk wordt alles vloeibaar. Maar het is jammer als we uiteindelijk een inhaalrace moeten rijden, terwijl de hele beroepsgroep nu al staat te trappelen om meer emissieloos aan de slag te gaan. Het wordt echt tijd dat het peloton bijtrapt en de kopgroep inhaalt. En dat we daarmee de nieuwe aanpak de standaard maken. Élk project moet bijdragen aan het tegengaan van de klimaat- en biodiversiteitscrisis. Zo simpel is het.” 

“Het is zaak om samen in gesprek te blijven over hoe we ervoor kunnen zorgen dat onze klimaatambities niet ‘ergens’ van de wagen vallen. Het zou bijvoorbeeld goed zijn als deze ambities geborgd worden bij de formulering van een project, waarbij klimaatdoelen als ecologie en emissiereductie als uitgangspunten worden meegegeven. En wij moeten elkaar, en onze opdrachtgevers, er ook op aan blijven spreken. We hebben tenslotte allemaal een rol in dit proces.” 

Wil jij meer weten over klimaatadaptatie bij WSP? Kijk dan hier.